Sztuka odegrała ważną rolę w architekturze powojennego modernizmu. Wprowadzenie sztuki do projektów architektonicznych miało na celu urozmaicenie przestrzeni publicznych, które były często monotematyczne i bezosobowe. Popularnym elementem architektonicznym w architekturze PRL były mozaiki. Używano je zwłaszcza w budynkach użyteczności publicznej, takich jak hale sportowe, szkoły, muzea czy teatry. Mozaiki były wykorzystywane przede wszystkim jako ozdoba elewacji budynków, ale również jako elementy dekoracyjne wewnętrznych pomieszczeń.

Mozaiki często przedstawiały motywy związane z postępem technologicznym, kulturą ludową oraz symboliką związaną z ideologią socjalistyczną. Na elewacjach budynków często pojawiały się motywy o tematyce robotniczej i chłopskiej, przedstawiające pracowników przemysłowych czy rolników w pozytywnym świetle. Mimo wszystko nie brakowało także kompozycji abstrakcyjnych lub nawiązujących do natury.

W architekturze PRL wykorzystywano różne techniki wytwarzania mozaik, takie jak technika ceramiczna, technika kamienna czy technika szklana (vitromozaika). Mozaiki często były wytwarzane przez artystów plastyków, którzy mieli doświadczenie w tej dziedzinie i tworzyli oryginalne projekty. W wielu przypadkach do tworzenia dzieł wykorzystywano odpady produkcyjne czy też tzw. „stłuczkę”. Mozaiki w architekturze PRL były ważnym elementem w kształtowaniu krajobrazu miast i wsi. Niestety olbrzymia część z nich nie przetrwała remontów w warunkach rynkowych ze względu na wysokie koszty renowacji. Te, które przetrwały dziś stanowią często cenne dziedzictwo kulturowe i powoli zaczynają być chronione przez odpowiednie instytucje.

Do poniższej kolekcji zdjęć wybrałem najciekawsze dzieła zebrane podczas architektonicznych podróży w latach 2016-23.